schroeven aan elkaar – rianne oosterom
Wat als jij nu een deel
van mij meenam
en dumpte langs de weg
Je weet wel
dat deel dat rot is
en nooit ver van de boom valt
En dat ik dan een stukje
van jouw been afzaag
zodat je eens hinkt
op één gedachte
en bij me blijft
Ik zou ook wel wat willen schuren
rond die neus van je
zodat de zalm eens overblijft
ook al is ‘tie in de bonus
en wij samen als in water
Als jij dan wat van mijn haren afknipt
dan zit ik er misschien iets minder
met mijn handen in
En dat ik een opvangnet maak voor je ogen
zodat ze niet telkens uit hun kassen vallen
En dat ik je armen ombuig
zodat ik ze open kan ontvangen
– Dan beloof ik dat ik dat ik geen gat zal boren
in dat hart van je
Het eerste wat ik dacht is: “Wat een heerlijk gedicht”
Persoonlijk vind ik dit het sterkst en een compleet gedicht:
“Wat als jij nu een deel
van mij meenam
en dumpte langs de weg
Je weet wel
dat deel dat rot is
en nooit ver van de boom valt
En dat ik dan een stukje
van jouw been afzaag
zodat je eens hinkt
op één gedachte
en bij me blijft”