Laat op de avond kwam ik aan de bar een paar enorme borsten tegen,
toebehorend aan een vuurrood gestifte ‘producent’ die was aangesteld
om ’vooraanstaande regisseurs’ van maximale budgetten,
mooie locaties, tolerante figuranten
en royale voedsel- en drankvoorraden te voorzien.

Ze gaf veel informatie over dronkenschap, lust, loslippigheid,
oude vetes en nieuwe drugs, waarbij ze, ik schat, om de minuut
uitbarstte in een hese, nogal beestachtige lach die haar borsten
op een plompe maar niet onaantrekkelijke wijze deden meedeinen.

Cultuurminister X. had ze al jaren ‘in haar zak’,
mecenas Y. stuurde haar elke week een bos rozen,
topambtenaar Z. mailde haar plat met het verzoek om
één keer in zijn leven haar schoenhakjes te mogen likken.
(En, hup!, daar liet ze hem weer los – die beestachtige schater.)

Ik ben bang dat ik haar aan gaapte als was ze een vamp,
die luid en extravagant uit een filmdoek was gestapt.

Ja, ik ben bang dat ik haar hele verschijning aan gaapte:
nimmer falende magneet met achter zich
een onomstotelijke formule uit de zuivere fysica.

Uit haar mond viel die avond slechts één smetje te noteren,
één klein moment van onbalans in een verder vrolijk en langgerekt
relaas over menselijke hormonen en vloeistoffen die vroeg of laat
een bepaalde kant op stroomden, aan het eind waarvan zij
even strategisch als professioneel stond opgesteld.

Dat ene moment betrof de bijeenkomsten met schrijvers:
‘Je weet wel, die saaie types die altijd aan de kant blijven staan
en klaarkomen op hun eigen, volstrekt irrelevante mening…’

Ze nam een wrede slok wijn en had niet door hoe raak ze schoot.
Ze zag mijn wankelen niet, mijn slikken, mijn plotse bleekheid.

Het puntje van mijn neus dat ineens een steenkoud balletje werd.