Vergeef me, vader, deze dag, ik kom bij u op biecht
ik loop al tijden wankel onder schuldbesef en plicht
en zoek wanhopig naar de zin, de deugd, mijn schone wicht
niet dat het ook maar in de verste verte aan haar ligt
al zij gezegd dat zij voor stimulans noch sjans gezwicht
mij streng heeft toegesproken en ook onderhands beticht
van ongerijmdheid en hoe dat haar ogen nooit bedriegt

Welnu, mijn zoon, ik dank je voor de woorden mij gericht
ik kan welhaast begrijpen hoe zoiets spontaan vervliegt
en wat er nodig is opdat ze met haar heupen wiegt
in schalkse oogopslag jou guitig gadeslaat, niet liegt
veel liever jou verovert dan een doorgelopen smiecht
vrijzinnig spinnend van genoegen wenst dat jij haar driegt
spuit eerst je oren maar eens uit, hoor dan haar rijm gedicht