Wij bezitten een stigma buiten ons bereik,
een moedervlek enkel zichtbaar
voor een doktersoog, als roest
op het geraamte van een auto.

Het theaterseizoen heeft men gesloten,
nu gaat het tussen de omstanders en
onszelf. Men fladdert voort als mollen
in troebel water, verblind en eigenzinnig.

Er is weinig meer te vreten over.
Ik heb mijn wensen verzameld:

een warm bed en een handvol bloemen,
een ronde tafel om de gasten te ontvangen.