Als kind al vroeg ik mij af of ik ooit
zo grijs als stoeptegels zou worden,
en overzichtelijke lijnen
me zouden tekenen
en dan langzaam zou verdwijnen
Tegen die tijd, ik zou wel zien

Nu is ooit gekomen,
voelde ik gisteren misschien
te laat was nog weg te dromen
en huilde ik om hoe een meisje op haar fiets
dat haar trappers nèt kon raken
doorreed naar het grote niets
van wat ik ooit van haar weten zou

Meisje, kind, al bijna
een ongrijpbaar beeld
wat mij raakte,
dat werd vormgegeven in mijn heden
ten dage
maar vreemdgenoeg, tijd steelt
niet de reflectoren op je pedalen
ook niet de belofte die je uitstraalde
en nooit, nooit vergeet ik, denk ik
hoe on
of gelukkig je mij even maakte