De schrijver Vladimir Makanin kwam ik tegen in een boekwinkel,
gewoon, tussen de stapels nieuwe romans.

Ik nam zijn lijvige werk ‘Underground’ ter hand, las middenin
een zin, die (vond ik) kraakte als een bucolisch botenhuis.

Dit was de stijl van iemand die naar de ruis van ‘s mens ziel
luistert, als naar (vond ik) de hartenklop van een embryo.

Hier moest een eindredacteur naar Hawaii gestuurd zijn,
omdat het stof op de zinnen (vond ik) de hoofdattractie vormde.

In de wereld van Makanin stinkt niemand uit zijn bek
zonder een grondig getimmerde genesis van de geurbedervers.

Aan elke voetstap van alle personages, dronken of semi-dronken,
gaat een innig gesprek met de te gebruiken gewrichten vooraf.

Toen ik het boek twee dagen later uit had,
zelfs in gordijnstof een driedelige romancyclus zag,
dacht ik puurdere wodka te hebben gelezen dan je drinken kan.

U begrijpt, het is een troost van formaat om tussen de H&M
en de Etos in aanraking te komen met een man als Makanin.

Lang leve de boekhandel!