prille liefde – jan holtman
we waren te jong om brommers te kieken
roken deden we nog niet in het fietsenhok
de oud papiercontainer vullen was iets voor
jongens, jij borduurde voor het goede doel
alles ging naar het Wereld Natuur Fonds, voor
het przewalskipaard, de chimpansee en de
blauwe vinvis, omdat onderwijzers ons dat
hadden wijs gemaakt, borduurde jij en zocht
ik sigaretten en seksboekjes tussen oud papier
vooral het laatste couplet spreekt me aan,
de laatste strofe, leuke nostalgie,
Je hebt van die gedichten, als je die leest, dan gebeurt er iets met je;
het zet aan, het inspireert, het laat je brains borrelen,
als vanzelf zet het je aan tot contra creatie;
of je krijgt een diepe glimlach, maar het kan ook zijn dat je even nog dieper geraakt wordt; dat is het mooie aan poëzie, dat het wat met je doet; dat het iets omzet;
of uitvergroot; een venster in de aarde zogezegd.
Maar helaas. Dit is niet zo’n gedicht.
Zo,weten we dat ook weer. Dank u voor deze diepzinnige uiteenzetting, meneer R. Een venster in de aarde, hoe is het mogelijk. Een venster op uzelf, zou dat niet wat zijn?