over liefde – stijntje van der wal
waar draden van de schemering
de nacht gulzig binnenhalen
betovert even de hunkering,
en in het laatste schijnsel
kan ik misschien geloven
voor de nacht
weer ondoordringbaar wordt
dat het is zoals ze beloven
hetgeen er in mij woedt
door aanraking gevoed
geeft geen recht van bestaan,
niet in het duister
noch in het licht
daar onmogelijk verlangen
het ten gronde richt
wachten zal ik
de dagen kort
tot schemerzucht
belofte wordt
Wow….wat een mooi melancholisch geheel!
Blijft echter bij mij de vraag of verlangen idd onmogelijk is, of dat slechts de drempel ernaar te hoog;-)
X J.
Verlangen is geldig zonder verblijfplaats en vervulling,
misschien begint daar de drempel.
x stijntje
Van dit soort verzuchtingen word ik moe!
En als er dan al gwerijmd moet worden, beperk u dan tot de laatste strofe; een kwatstijntje!
Ja, Jan ik weet het, doch er zijn vele dichtvormen, het een spreekt iemand meer aan dan het ander, geeft niet, het is fijn dat er een heleboel manieren zijn om emotie en ervaringen uit te drukken. Ik geloof niet dat je ze kunt classifiseren als goed of slecht. Ze kunnen naast elkaar bestaan, elkaar aanvullen.
Vriendelijke groet, Stijntje
p.s. bedankt voor je mooie brief met logo hoor! je hoort van me!
Na de eerste schrik over jouw reactie’s, weet ik inmiddels wie Jan Holtman een beetje is, ben niet meer bang voor je, dus zou willen zeggen: schroom niet je commentaar kenbaar te maken, maar probeer gevoelens van de ander niet te kwetsen, da’s n.l. iets anders. Vriedelijke groet van, stijntje
Hey Jan,
Ik weet dat je tongriem net zo scherp kan zijn als de mijne, maar bedenk dat kritiek het best werkt als het een opbouwende factor heeft.
Ieder heeft zo zijn manier van schrijven toch???
J.