Het is een onvoorstelbaar grijze dag,
een hijskraan brengt de mensen langs.
Ze zwaaien, vegen zo de ramen schoon.
Ze inspecteren het wit in onze ogen.

De lucht schuimt, de daken vlokken.
U moet weten: wij zitten alle dagen
in de toppen van een schuin gebouw.

Op deze ochtend worden we gebeld,
wie dat kan luistert ons af.

Mijn collega – een vrouw
met een hond om haar nek
hoort na jaren de stem van haar broer.

Zijn haar was wit als meel,
zijn mond gezwollen en hanig,

zijn voortanden half in
half uit zijn magere stem.