Haar droom briest alle driften los.
Ze knelt de hengstige flanken.
De wervelende rug gebogen over holle wegen.
Het hinniken in de mist, haar manen in de schijn,
het klieven van de dreven.
Het draven van een op hol geslagen kruis,
het stomen van haar ros.
Die droom laat ze nooit meer los.
“haar manen in de schijn” schitterend!
Niet goed gelezen Jan. Het is niet de bedoeling dat de eerste regel herhaald wordt maar dat regel 1 de laatste regel wordt.
Hoewel ik het zelden met eliZe eens ben, moet die laatste regel weg! En ook niet de eertse regel daar nog eens gaan herhalen!
De repetitio is een achterhaald fenomeen!
Jan.
Dubbelzinnig verhaal, technisch knap, goed gedaan jochie!
Dank voor alle reacties. Hanny, ja hoor, veel sterker! Dus, juist elize: laatste regel schrappen en regel 1 in de plaats.
Hallo B, ik zie dat jij dat wel vaker doet, het gedicht rondbreien om het zo maar te zeggen. Soms is dat mooi, soms ook niet.
Kijk eens hoe het staat wanneer je regel 1 op de plek zet van de laatste regel.
Dit op drift geslagen dicht heb ik graag gelezen.
de schimmen spreken.
Ik zou de laatste regel schrappen.
je zou het wat stakker kunnen maken