op de loer – tijl nuyts
Op momenten waarop ik
onweerstaanbaar veel zin heb
in verrassingseffecten en heimelijkheid
ga ik op de loer liggen
De loer is een grote rozerode vrouw
dubbel zo groot als een normale vrouw
en dubbel zo rozerood
Ze ligt languit in het wuivende gras
voorover, op haar snoet
en giechelt, grinnikt, schatert aan één stuk door
met een lach als een klingelende koebel
Wanneer ik op haar ga liggen
kirt ze en schudt ze met haar bovenarmen
blij dat ik op haar uitnodiging ben ingegaan
Wanneer het weer wat meezit
kan ik zo uren blijven
liggen op de loer in het struikgewas
en terwijl ik me vasthoud aan haar haren
laat ik alle voorbijgangers schrikken.
Je draait ons een loer met je rozerode vrouw. Humor dit, tikkeltje laag bij de gronds maar ja, wil je tussen het struikgewas blijven kun je moeilijk boven het maaiveld uitsteken met zo’n vrouw.
Haha bedankt voor deze commentaar! Klinkt als een rake observatie van iemand die van op een afstandje de loer en de gluurder bekijkt.