ongeboren. – martin m aart de jong

Hier begint het dan. Mijn dagen.
Het rommelt bovengronds. Mijn
moeder kan mij nauwelijks dragen
mijn vader vraagt waarom. Aan Allah

maar die wil dat wij het leven dragen
met alles en daarom. Ik trappel om die
wereld in te raken. Te vragen of ik blij
moet zijn. Met alles wat terecht komt

op de daken van onze stad. In onze straat.
Of ik dan – een eeuw later – mag sterven
in Jeruzalem.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Recente bijdragen

Recente reacties

Cookies?
Cookies = OK