ongeboren. – martin m aart de jong
Hier begint het dan. Mijn dagen.
Het rommelt bovengronds. Mijn
moeder kan mij nauwelijks dragen
mijn vader vraagt waarom. Aan Allah
maar die wil dat wij het leven dragen
met alles en daarom. Ik trappel om die
wereld in te raken. Te vragen of ik blij
moet zijn. Met alles wat terecht komt
op de daken van onze stad. In onze straat.
Of ik dan – een eeuw later – mag sterven
in Jeruzalem.
Geef een reactie