onderbelichte aspecten van een natuurlijk evenwicht – hans van willigenburg

In een vliegtuig zijn enkel activiteiten te ontplooien
die je thuis ook kunt doen.

Denken aan een ander leven, bijvoorbeeld.
Met je handen over je knieën wrijven.
Naar een film kijken.
Mails versturen op een laptop.
Nootjes eten.
Drinken.

Er is geen reden te veronderstellen dat deze activiteiten in een vliegtuig
beter renderen
of meer bevrediging schenken
dan thuis tussen de geur van je eigen spullen.

Integendeel.

Het staat vast dat je in het vliegtuig uit oogpunt
van ruimtelijke beperkingen
en het welzijn van de overige passagiers
bij genoemde activiteiten bepaaldelijk zit ingeklemd
(al wijzen enkele grappenmakers op de compensatiefactor van het uitzicht).

Dit inferieure aspect van de vliegreis
krijgt om volkomen logische motieven
geen aandacht in de reclamefolders
en op de sites voor goedkope tickets.

Daar draait het enkel om het gulle exotisme van de bestemming,
om de vriendelijke glimlach van dat gulle exotisme
in vriendelijkheid te expanderen,
en om de mogelijkheid de vriendelijke glimlach van dat gulle exotisme
aan den lijve te ervaren
voor een belachelijk lage prijs.

Men noemt deze tunnelachtige voorstelling van zaken
zonder enige vorm van verlegenheid of schaamte: commercie.

Sterker nog, wie dit type vernauwing het beste beheerst,
verdient het meest, noemt zich dikwijls commercieel directeur
en beschikt niet zelden over extra beenruimte in het vliegtuig.

Degenen die dit alles recht moeten zetten heten dichters
en zij bevinden zich, bij wijze van organisch tegenwicht
en door chronisch geldgebrek, haast nooit in vliegtuigen.

Zij bivakkeren op de grond, gebogen over hun werk.

Laat een antwoord achter aan bob elias Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Recente bijdragen

Recente reacties

Cookies?
Cookies = OK