De kamer die geruststellend lijkt
met biscuitjes in de schaal, de stoelen
gerangschikt voor bezoek.

De tekening nog aan de muur
geprikt, moet straks op wit satijn.

Omhelzingen die zich overdoen; buurvrouw
die mij zo komt halen: ze zeggen
dat ik het niet begrijp.

Ik speel mij groot om te kunnen blijven,
wordt de dame met blokken in haar sokken
reik zo op hoge voeten naar verdriet:

ik wil niet klein zijn voor de dood
die geen weet heeft dat ik mij vermis
in zoete koek en halve bakken troost

in een kamer die geruststellend is
maar omvalt als een houten toren.