Men verlangt naar de tijd dat 2010 klonk als de
excentrieke hobby van een sciencefictionschrijver
met ontelbare stukjes sigarenas in zijn weelderige baard.

Naar de tijd dat zo’n man spontaan begon te rochelen
bij het verzoek zijn fantasieën over 2010 met het
miljoenenpubliek van de bezoekende interviewer te delen.

Naar de tijd dat men op de bank tegen elkaar kroop
en giechelend zei ‘mmmm! wat een heerlijke malloot!’
als hij sprak van de aanstormende macht van het Alziende Oog.

Naar de tijd dat men ongecompliceerd kon lachen om het begrip
‘Big Brother’ en in de zekere wetenschap dat het zo’n vaart
niet lopen zou de snoepkast indook voor een pak spritsen.