we roeien
doodgemoedereerd door mijn vaders land
zijn hand schuurt op de mijne
en als het piept, de riem, het riet
bekijken we elkaars ogen niet
we zwijgen

er vallen pruimen in de boot
er schreeuwen mantelmeeuwen

hoog

alsof de hemel samenvalt
met onze lach
en sterft op onze boot

we sommen planten op en waterdieren
weten alles wat zijn einde vindt