nederlaag op een driezitsbank ombuigen – hans van willigenburg
Het besluit toch in de chipszak te graaien.
Zijn hand een forse greep te laten nemen
in de met paprika bepoederde aardappelschijfjes.
De zweterige warmte van het hoogwaardige folie,
de damp die op het haar rond zijn polsen slaat.
Gedachten aan een drakerige commercial
met een vrolijk gezin dat buiten fietst.
De aanvechting zijn hand te verslappen,
de vingers van de schijfjes te laten glijden…
Het besluit toch niet terug te komen op het besluit.
Zijn vingers tot maximale spanwijdte uit te spreiden,
een reusachtige greep te doen in de fabrieksschijfjes
en de hele lading gulzig in zijn mond te schuiven.
Het geloof dat iets van deze redeloze drang tot vetzucht
tot een eigenschap zal leiden die goed ligt op de arbeidsmarkt.
Daadkracht? Drive? Doorzettingsvermogen?
Prachtig, in al de eenvoud van het graaien!
De slotregel kan wel weg, want we huilen al voor het het woord arbeidsmarkt!