bij dag in nacht
in bevroren koude
zelfs jij warmt niet
vesting in een wereld
zelfs de klimop rouwt
eeuwig schijnbare duur
mijn oubliëtte zwart
de wereld wit
onmeetbaar strenge vorst
liet krassen op mijn ziel
littekens die moeilijk helen,
niet vergeten kunnen worden

mijn sprankeling was!
bij toeval greep ik raak
maar elke dag
voel ik die krassen
zij horen bij mij…

nu ik de zon kan zien
en een enkele donderwolk,
laat ik het bij tijd en wijle
maar stormen
ik weet nu dat na regen…