Tot mijn dood zullen er kranten verschijnen
met wat men pleegt te noemen nieuws
en reportages en opinies.

Het ziet er niet naar uit dat er ooit
een pauze komt in de leverantie hiervan
of in mijn bereidheid met enige regelmaat
een verse pagina op te slaan en kennis te nemen
van de laatste hoogtepunten, trends en strubbelingen
in de wereld om mij heen.

Te verwachten valt: dat ik jaar na jaar na jaar
minder onder de indruk zal raken
van het nieuwe supertalent,
de nieuwe modekleur,
de nieuwe zienswijze,
de nieuwe partijleider,
het nieuwe oude dat plotseling opduikt
en het oude oude een schop geeft.

En dat niet alleen: er komt een moment
(waarschijnlijk sneller dan gedacht)
waarop ik, aanbeland in een kiosk,
een langgerekte lach over alle drukinkt tracht te gieten,
in de hoop dat de hele letterbende
van het papier af druipt en krachteloze plasjes vormt
aan mijn voeten met de ruig behaarde enkels.

(Een tot mislukken gedoemde aanslag, natuurlijk –
geen letter zal verslappen,
geen pagina verwaaien.)

Toch…

in een niet zo verre toekomst zuchtend onder het dictaat
van het allemaal al gezien en gehoord en gelezen menen te hebben,
hoop ik – een ontwapenende mopperkont – in een impuls
nog zo’n lekker overspannen papiervod aan te schaffen:

uit een jonge meisjeshand te mogen ontvangen
een ‘Schandaal!’ roepende kop
die mijn bloed opstuwt

naar de kwieke emotie van de verontwaardiging.