met ons de zondvloed – jelou
We hebben brood gedeeld
in kilometerstanden
Ik hapte jou , jij mij
en boter smeerde vegen
langs de ruitenwissers
We zwaaiden naar twee
dooien, de lach verstopt
in onze handen
Sporen zweet ontnamen
ons het zicht, maar jij
was wijs en likte alle ramen
Je kuste mij komijnekaas
al had ik geen verstand
van mode
Ik had mijn eigen tanden nog
en jij je acculader.
Wat er al niet kan gebeuren wanneer je strandt.
Heerlijk gedicht. Vooral die gortdroge strofe:
Je kuste mij komijnekaas
al had ik geen verstand
van mode
en de slotregels, klasse.
Ja! Mooi deze. Mischien wel het beste gedicht wat ik van je gelezen heb. Goed uitgewerkte beeldspraak.
Hoi Hanny,
Dank voor je spontane reactie;-)
Jelou
Hoi Martin,
Ik vond hem zelf ook wel aardig, en schrijf af en toe dit soort type epistels. Toch vind ik dit zelf geen poëzie, maar meer geleuter met een knipoog, al merk ik op podia dat deze schrijfstijl steeds vaker gehanteerd wordt. Voor mijn gevoel heeft het totaal niets meer met dichten te maken.Maar ja, ik ben dan ook ouderwets en ga nog steeds voor het Sonnet;-)
Dank voor je compliment!
Jeloutjuh