memento – bob elias
in het park
staat een man
bij het monument
hij prevelt namen
achter hem
op het gras
blaast een kind
bellen elke drager
van een jonge dood
boven het loof
wieken vleugels
verschrikt
het luchtruim open
in het park
staat een man
bij het monument
hij prevelt namen
achter hem
op het gras
blaast een kind
bellen elke drager
van een jonge dood
boven het loof
wieken vleugels
verschrikt
het luchtruim open
Een mooi ‘stil’ gedicht!
Inhoudelijk zowel beeldend
mooi geschreven Bob
,ik heb net op je website de mooiste kunstwerkjes gelezen, en was ontroerd om zoveel moois en echtheid te lezen,
Groetje
van eliZe
Heel leuk om dit te lezen, Elize, dank je.
“blaast een kind” verweeft mooi met de volgende zin
als ‘een jonge dood’ slaat op het uiteenspatten van de bellen vind ik het een mooi metafoor
er zit iets fout in de constructie,
volgens mij beter als je ‘blaast een kind bellen’ en ‘elke drager van een jonge dood’ scheidt.
het gedicht is sfeervol, ik lees iets beangstigend, een mysterieuze, prevelende man, een kind dat onschuldig met de dood speelt, de vogels die opschrikken, ……… een openingsscène voor een thriller