Ik las veel van hetzelfde
het een was klaar
het ander wilde
maar niet komen

beide maakten even wanhopig

ook las ik mij in metaforen
als ideale vrouw
maar wel zo harteloos

in zijn zinnen werd ik
aangewreven
van rijmend papier tot
perkament gesteven

keer op keer heeft hij de woorden
om de woorden geschreven

al prevelend laat hij wat hij schrijft
van al mijn zusters
mij beleven

met een pen die vastgroeit
als het lid in zijn hand
die scheuren door zijn liefdesverzen
trekt, wacht hij op kramp tot het
hem komen gaat

ik lees mijzelf
als schilderij
aanschouw en ben
mezelf te na gebleven
wanneer brengt hij
mijn tijd tot leven

ik zoek en raad mijzelf
toch vind ik steeds
de dood achter zijn
liefste woord

hij droomt zijn herinnering
aan mijn mond
ik laat hem denken waarom
hij gevaarlijk wil leven

ik lees zijn stratenplan een kronkelweg
onder stille wolken tot in mei
en besluit

ik zeg hem mijn meisjesnaam,
vertel hem wie ik ben