niemand maakt meer ruzie
met het enige huis
dat nog opstandig
in zijn gevels staat
glazig uit zijn lood kijkt
over een plein
van kruit en puin

het lijkt op een gaard
want er liggen mannen
en zij doen de planten na
hoeveel tuin moet een
mens nog worden

de bomen marcheren
als Matrjoschka’s
de verte dichterbij
soms schommelen of vallen ze
als te dunne planken
voor een massagraf