Marie, ze komt alleen, in de schemer
als de wind over de rivier blaast
koud als de schreeuw van de vissers
ze verkracht me in haar woede
kraakt mij tot de naakte zenuw af
zingt met valse snaren
sijpelt door primitieve stilte
doorweekt mij met haar kleuren
bloedrood en blauw als nacht.

Marie, ze vilt me levend
brandt haar initialen in mijn vel
ze lokt me met haar manen
ze slaat mij met haar zweep
ze vertrapt mij met haar paarden
snijdt mijn tong af met haar mes.

Zij rijdt zonder teugels
de koningin der hengsten
naar mij, de ezelsprins.

En in haar dwaze dromen
krijgt zij klauwen van een valk
strijkt ze neer op mijn schouders
pikt mijn rug tot op het bot
vreet zich langzaam in mijn lijf.

Marie, zij kan zo vreemd zijn
als zij danst in mijn hoofd
mij vilt met haar snavel
mij bloedend achterlaat.

Mijn hart pompt als paarden
op de vlucht voor haar storm
de waaiers van haar dansen
ze danst, mijn woeste fee
stampend in droge prairies
waarin zij de bronnen kent

ze dept met zout mijn wonden.

Marie, ze is kan zo vreemd doen soms
maar ze is de mooiste vrije dame
uit de stad.