* – maaike klaster

Ingesneeuwd en leliewit
ben ik zijn lijdend licht.

In dit ijzig labyrint
met immer vlekkende radiatoren
bewaakt hij sleutels in zijn slaap
en als er al een uitweg is
dan wil ik die niet vinden.

O ik bloedde wel, amazonestijl,
en alle broeders juichten.

Ingezeept en wel glip ik
de kale bidcel uit.
Hij sloft me dampend achterna,
werpt zijn schaduw
aan mijn schijnsel. Dit is het raam
waaraan wij staan. Dat is de dageraad.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Recente bijdragen

Recente reacties

Cookies?
Cookies = OK