Ik blijf maar vallen in armen die er niet zijn.
Wanneer houdt het op op, komt er een einde al al dat schrijven over lelijkheid –
ik heb er zeeën voor in tweeën moeten splijten – staat er iemand anders op
die zegt: Misschien is het nu dan wel genoeg geweest met al dat luie haten,
wegdoen van mijn Vader, Moeder, God, de Hemel, het Leven. Laat ik nou eens
doen wat mij bij mijn geboorte werd gevraagd, of ik onvoorwaardelijk lief wilde
hebben, wat ik inderdaad heel even heb gedaan, maar toen ook dat voor het
gemak heb weggegooid, want hoe lang zijn we hier nou eigenlijk op Aarde?
Dan kan ik eindelijk weer boontjes doppen, eten koken, een man liefhebben,
baby’s verschonen, mezelf lachend langs een raam zien lopen.
Want denk niet dat ik wat ik tegen jullie zeg niet ook tegen mijzelf heb gezegd.
Weet dat ik mijn verkrachters, en mijzelf om die verkrachters, voor alles heb
vergeven, zodat ik verder kon en wilde leven, deze pen heb opgepakt en
alles heb geschreven.
Ik sluit me bij Martin aan! Ook bij mij roept het weerstand op. Een of twee waren nog interessant geweest, maar er komt geen einde aan! (Om het even bot te verwoorden!) Misschien zou je wat meer over positieve of grappige ervaringen kunnen schrijven, ook dat kan je helpen in je eigen proces, maar ook in nieuwe bevindingen en inspiratie in je eigen schrijven.
Beste Maaike,
Ik vind dat je enorm veel talent hebt. Het is enerzijds erg jammer dat je in een aantal gedichten de grens over gaat van het expressieve naar een meer therapeutisch gerichte ontboezemingen. Op zich is er niets mis mee, maar zodra je dit soort werk openbaar maakt kan het dus een reactie oproepen zoals Jan die nu geeft. Je legt het immers voor aan mensen die jou persoonlijk niet kennen. Dan wordt een hele serie lezen van, laat ik het “bekentenisgedichten” noemen, op een gegeven moment wel een opgave. Ik zou daar eerder iets mee doen in de therapeutische richting dan er mee door te gaan in het openbaar. Het roept bij mij ook weerstand op. Het geeft me het gevoel dat jij tegenover de wereld en alle mensen staat. Ieder individu heeft wel een strijd met de wereld. Wat jou is overkomen is inderdaad vreselijk. Maar tegenslagen krijgt iedereen te verwerken, vroeg of laat. Dat zijn voor iedereen andere dingen. Er zijn momenten dat je een slachtoffer bent in het leven. Je daar aan te ontworstelen lijkt vaak een strijd. Maar de worsteling los laten, rust vinden in jezelf en daardoor met de wereld, dat is juist geen strijd. Ik wens je er veel sterkte mee en hoop dat je doorgaat met gedichten schrijven. Maar wel met gedichten die ook interessant zijn om te lezen omdat ze prikkelen en inspireren. Succes!
Zo! En nu weten we het wel!