We liepen erbij als een bloem zo gedwee
maar als ze afkwamen dan zeiden we “Nee!”
Ons bed werd een burcht, ons lichaam taboe
en als we ons wasten dan keken ze toe
Groot en pijnlijk stond hun verdriet
geen rust vond de zwelling in hun tuniek
Geen zwaard was ons wapen, geen leger met ons
wij gaven de mannen gewoon eens de bons
Tot slot riepen zij: “Wij willen de vrede,
in onze staten en in onze leden!”
Nu zijn zij terug thuis en wij weer gedwee:
Wij stopten de oorlog met ons decolleté.