loze zinnen – stijntje van der wal
nergens zag de leegte
zo zonder moed
een koud kind
kom toch hier
verschijn uit dit papier
om met jouw oog en
met jouw kleine mond
te proeven hetgeen hier
toch ooit werkelijk bestond
herrijs uit inktenblauw
arm, zalig kindergezichtje van jou
nergens zag ik leger dan leeg
en nog meer leger
‘k zag geen mens.
goed gedicht, tot op zekere hoogte. ik denk dat het gedicht wat
sterker/krachtiger wordt, als je wat zinnen schrapt & nog een
beetje gaat stoeien met de vorm. ik zou (maar dat is ik) alleen
voor het middenstuk gaan, dus zo:
zo zonder moed
een koud kind
kom toch hier
verschijn uit dit papier
om met jouw oog en
met jouw kleine mond
te proeven hetgeen hier
toch ooit werkelijk bestond
Dag Martin.
Bedankt voor je reactie. Ik begrijp hetgeen je bedoelt, jouw versie is inderdaad krachtiger en gespeend van nodeloze woorden,
Soms echter hou ik van overbodige spraakklanken, zal proberen pen en hoofd beter in bedwang te houden.
Vriendelijke groet van stijntje.
In de versie van Martin vind ik het een mooi en aandoenlijk gedicht.
Het origineel vond ik vermoeiend, een beetje té, ik moest zo nodig iets voelen.
Dus denk er nog eens over, stijntje.