Ja, ook ik.
Jazeker, ook ik.

Ook ik weet de knop te vinden van de tv.
Ook ik weet de afstandsbediening te pakken.

Ook ik weet hoe je van kanaal naar kanaal gaat.
Ook ik weet vrij exact waar ik niet op zit te wachten.

Ik zit niet te wachten op een kloppend hart in close-up.
Ik zit niet te wachten op een kwijlende gokverslaafde.

Op een begripvolle weerman met een digitaal wolkendek
onder zijn kruis
ook niet.

Op een Duits schlagerkanon wiens huidskleur doet denken
aan de glazuurlaag van een tompouce
al evenmin.

Ik wacht op iets dat aansluit bij mijn brede interesses.
Ik wacht op iets dat daarbij ook nog grappig is.
En oprecht. En warm. En onverwacht.

Iets dat ik morgen kan navertellen bij de koffiemachine.
Iets dat bij die gelegenheid een geheide hit zal zijn.

Ik blijf hangen bij de talkshow met die maffe professor.
Ik geniet van het verschil tussen hem en de presentator.

Morgen knikken tweeëntwintig mensen op kantoor gelijktijdig
als ze een collega horen praten over het hilarische moment
waarop de professor een begrip laat vallen
dat de presentator duidelijk zichtbaar
niet begrijpt.

Eén van die tweeëntwintig ben ik.