Hoe sinister die opera in haar lach
zo daalt zij de wenteltrap af

Hoe wreed verweesd ’r zang nog klinkt
als een kraaienzwerm het spoor gladstrijkt

Kousenbroek opnieuw wordt aangebreid

Ik schat haar altijd manen jonger
afgebladderd in mijn handen
door hun mazen nu ontglipt zij mij

Weeral wil het niet goed dagen
hoe ik telkens weer de hals aanhaal
haar zo smoor op mijn schouders draag

Zij blust en brandt tezelfdertijd
een tongzoen lang
walst die stem…dwars over mij