Ik ben de lege man.
Het kader zonder kleur.
De leeg geboren, nooit gevulde.
Ik kreeg
van moederszij niets mee
van vaderskant tekort.
Ik nam alleen maar ruimte in
als bewegende kledij.
Mee deed ik nooit,
dreef nooit iets aan;
ik vulde slechts wat foto’s op.
Ik had ooit tijd (later niet meer);
de jeugd was,
onder zich de toekomst een vangnet,
mij een blinddoek.
Ik ving nooit wijsheid.
Nihil geleerd en meer vergeten,
bleef ik geestloos medium.
Ik waai met alle winden mee,
geef iedereen gelijk.
Principes laat ik los
als hagedissenstaarten.
Minder dan niets
ben ik wat overblijft,
als alles weg is.