Vanaf het moment dat de begintune wegsterft
en de presentator tegen de kijkers
‘goedenavond’ zegt
fluistert de politicus
zichzelf telkens in
dat het kiezersvolk
veel gelijkenis vertoont
met zijn jonge, vrouwelijke collega
die haar kont te pas en te onpas omhoog steekt
en erom vraagt lang en hard en zonder mededogen
genomen te worden.

Hij veegt zijn lippen droog zodat
zijn antwoorden eruit zullen komen
als dolkstoten.

Het is zaak de weke plek in de vraag te detecteren,
met een stevige reeks klinkers en medeklinkers
het wantrouwen eruit te pompen
en via een tombola van begrippen
een trilling tot stand te brengen
die de suggestie van het volslagen
heldere en rechtvaardige dragen kan.

Als het zijn beurt is het woord te nemen
denkt hij aan de kreukloze staat van een hotelbed,
aan de kont van zijn collega en aan de ideale hoek van penetratie.

Jaren later geeft hij dure stoomcursussen ‘Effectief Leiderschap’.