Ach wat fijn om tastbaar hier te zijn,
mijn botten ploffen uitgelaten in een stoel.
Klunzig ben ik grootgebracht bij openstaande
luiken en patronen, met vrijpartijen en wat spek.
 
Vandaag is alles lekker anders.
Het licht wordt werkelijk opengesperd.
Hees geschater loopt uit tot gloeiend glas
en rimpelt waterig in mijn leeuwenbek.
 
Ik verken mijn omgeving op de tast.
Er staan lijntjes getekend op een witte muur,
zo blijft de dag nog redelijk binnen de perken.
 
Ik ben het niet die je hart gestolen heeft, ik ben
het zeker niet die vastgezongen in je longen leeft.
Mijn lied draagt een snik om te schreeuwen
naar drachtige meiden, wilde geiten
met rondzingend haar die
in brand gestoken in
de pijprokende bossen
vrolijk huppelen in het land van au.