laat me nu maar gaan
uit de dwaasheid en het razen
naar de randen van de wereld
waar merels het einde van
de stad inluiden
en uit de verte
de velden mij bewegen
naar het stille land
van zand en zingend riet
en niets mij nog terug kan fluiten
laat me nu maar gaan
uit de dwaasheid en het razen
naar de randen van de wereld
waar merels het einde van
de stad inluiden
en uit de verte
de velden mij bewegen
naar het stille land
van zand en zingend riet
en niets mij nog terug kan fluiten
Doet wel een beetje aan Ramses denken…
Maar goed nieuws is er ook: “waar merels het einde van/ de stad inluiden… Dat is sterk!
Mooi, door eenvoud en kleur!
De Romantiek in ere hersteld, maar wel ontdaan van franje.