Kon ik mijn hart in tweeën delen,
dan was de ene helft voor jou.
Een half verdriet wil men niet helen,
want op de wake volgt de rouw.

Altijd valt het verlies te vrezen
van ’t lief waar men zich mee verbond,
maar dat men nooit bezit in wezen,
bij leven niet, noch in de grond.

En zijn de tranen reeds gestort
of werd het afscheid uitgesteld,
wordt het hart niét door een tekort,
dan wel door een teveel gekweld.

Meer gedichten van Vera De Brauwer; en dan gezongen hier.