Als raamlicht dartelt door de glazen kralen,
dan speelt een beeld van jou in elk facet.
Om jou uit het verleden op te halen,
bekijk ik steeds dit kleurrijke palet.

Geen diamant, hoe fel hij ook mag stralen,
waar één moment van ons is ingebed.
Alleen dit snoer kan over jou verhalen
en elke tint komt voor in jouw portret

dat traag verbleekt. De zon is een dievegge:
ze laat de kleuren eerst heel zacht vervagen
en geeft ze dan in ’t licht van jaren prijs.

Waardoor ‘k besef dat ik me neer moet leggen
bij het voorbije van voorbije dagen,
bij ’t vaststaand feit van het bestaan van grijs.

Meer gedichten van Vera De Brauwer; en dan gezongen hier.