koeien in de mist – stijntje van der Wal
voetloos ging ik bij het grijze veld
verder weg van al de dingen
waarover men graag ziet en spreekt
dacht na over een vermoeden
want van het ware weet ik niets verneveld in een vergezicht, vernam ik
hoe scherp begrenzende lijnen
verwaterden in het ogenblik en
hoefloos, ja bijna pootloos
een ongekleurde waarheid vertelden
gewoon, zoals het was.
Heel knap gedicht vind ik dit! Het beeld van de mistige weide waarin je je eigen voeten niet meer ziet wordt heel sfeervol weergegeven. Maar hoe je de zoektocht naar waarheid er in verwerkt is heel sterk!
sterk!
Dag Diana en B. Vogels.
Mijn dank voor jullie woorden en woord is groot.