I
Ik moet van haar eens na gaan denken
over wat ik nu eigenlijk wil en vooral
ook of ik door wil gaan met leven
want het kan toch niet waar zijn
dat ik zo nu en dan gelukkig ben
II
en als ik haar autootje hoor stoppen,
de deurbel, haar lach, hallo daar ben
ik weer, denk ik tja
ambulant, dat ben je
III
en dan zegt ze “stap voor stap”
we staan nu hier, in het hier
en nu
wat wil jij?
IV
Ik wil niets, helemaal niets en
dan schrijft ze dat op en volgt
er twee dagen later een brief:
wil niets, onbehandelbaar.
Wat een onzin Jan. Groet Gisela
Excuseer mijn doorzagerij maar ik zou dan spreken van een milieuvriendelijke wagen of een a-klasse auto, lijkt mij subtieler.
Hulpverleensters rijden nu eenmaal niet in wagens of bakken, maar in een zuinig autootje dat door veel gewauwel verkregen is.
In de categorie levensliederen? Ik vind het overigens best wel aardig, er zit een soort zoete onderstroom in, heel aangenaam.
Alleen het ‘autootje’ komt op mij wat denigrerend over, jammer, voor mij is dat daar een vuiltje 😉
Weer heel goed. Gisela