Dit is het leven:
Je steelt en je wordt niet gestraft
Je schrijft gedichten en je moeder
Ja, je moeder, mijn moeder
Ze is de enige die ze niet leest
De postbode,
De schuldbemiddelaarster,
De aalmoezenier,
De zoon van de buurvrouw,
De dochter van de oude kruisboogschutter,
De vijfde vrouw van mijn neuroloog,
De schoonzus van mijn rivale,
De beste vriendin van mijn grootmoeder,
De minnares van mijn apotheek,
Ze lezen mijn gedichten plichtsgetrouw.

Ik steel en ik wil gestraft worden
Liefst onrechtstreeks
Ik wil dat de straf een tumor voor mijn moeder is
Of een gebroken heup voor de oude kruisboogschutter
Ik zal hem vertroetelen, de bedlegerige hengst
Twee euro is weinig
Twee euro van een blinde vrouw is onvergeeflijk
Straks word ik op het matje geroepen
Ik ontken alles.

Ik schrijf gedichten om gelezen te worden
Door mensen die mooier en verstandiger zijn
Ze hebben niets te verbergen
Ze moeten geen boete doen
Ze eten en lezen, ze gniffelen en
Denken: ‘Ze overdrijft haar lijden, het is een gimmick.’
Maar niets is overdreven.