Vandaag schrijf ik over niets
bijzonders. Er is niets dat
om woorden vraagt.

Er is niemand die om zinnen
verlegen zit te wachten.

Niemand behalve ik.
En die ander.

Die ander die mij zal vinden in
woorden die langzaam ver
vormen tot triestheid.
En bestaan.

Het is niets.
Niets dat woorden draagt.