hulpverlening – manja croiset
je bent bang
maar in plaats van je vast te houden
geven ze je een pil
je bent eenzaam
maar in plaats van je vast te houden
geven ze je een pil
je bent verdrietig
maar in plaats van je vast te houden
geven ze je een pil
je bent wanhopig
maar in plaats van je vast te houden
geven ze je een pil
je bent van dit alles
depressief geworden
ze geven je een pil
in plaats van je vast te houden
je weigert de pil
en begint de strijd
tegen je verslaving
terwijl niemand je vasthoudt
Een gedicht van Manja Croiset, dat de waarheid is.
En wie of wat ben je nog voor sommige mensen…als zijn ze de naam mens zelfs niet meer waard, zelfs dieren zijn vriendelijker.
Gelukkig voor die zieke mensen, hebben ze toch nog echte vrienden
die door een vuur zouden gaan om ze te redden van alle pijn en zorgen. Veel mensen staan er niet bij stil wat pijn hebben is.
Juist daarom is dit gedicht zo prachtig, knap beschreven .
Bedankt Manja Croiset met zo’n gedicht weet ik weer dat we altijd optimist moeten blijven, ja zeker voor de mensen die je bewonderen wat je schrijft,in je boeken staan zo velen mooie pareltjes van gedichten. Als mensen soms niet goed weten welk geschenk zou ik kopen voor iemand, wel twijfelt niet koopt een boek van deze schrijfster, daar zijn er voor ieders geldbeugel
en diegene die het boek krijgt zal niet teleur gesteld zijn ,integendeel.
Een waarlijk ontluisterend beeld van de psychofarmaceutica wordt hier neergezet – in al haar facetten. Je zult om de twee weken een vette shot Risperdal in je achterste krijgen getorpedoot om dan aan dit in onzeker handschrift op de achterkant van een receptje neergekrabbeld gedicht, aan een kromme punaise tegen de binnenkant van de separeer geprikt, een zekere troost te moeten ontlenen wanneer de dosering weer eens op z’n janboerelulletjes is vastgesteld.
Hou me vast.
Okee, laat me nu maar weer los.