Hoor mij praten over de dingen
die niet alleen staan, maar verbindingen
onderhouden met andere dingen,
die op hun beurt verbindingen onderhouden.

Hoor in dat praten de echo van het geloof
in de in verbinding staande dingen,

van het geloof ze eigenhandig los te woelen.

Hoor de nadruk op zinsneden en klemtonen
waar ik zwakke verbindingen vermoed
die dringend ontbonden moeten
en kunnen worden.

(Allemaal?)

Hoor ook de drang alles wat buiten bereik is
buiten bereik te plaatsen, maagdelijke verbindingen
aan te blazen, die feller en werkelijker zijn:
één haal van een sigaret
lang.

Hoor mij dan weer aarzelend
de woorden aan mijn mond onttrekken.

Hoor ze als stiekeme mistbanken
geluidloos trachten te omsingelen
al mijn tafelgenoten (ook die steeds
in de pinda’s grijpt).

Hoor het smoezen van omringend volk
dat geen band heeft met verbindingen
en al helemaal niet met hun verbindingen.

Hoor hoe beslist het de voetbaluitslagen bespreekt
als belangeloos bezorgde openbaringen; slijmballen
die hun speeksel, hun denkvermogen

komen opzuigen en opruimen.