Dat tikken van hakjes op de kinderkoppen
hoe lang houdt een straat een halve stad het vol

vrouwen in een veelgehoorde taal
trekken zo sprekend de duisternis aan
naast de mannen met hun platte stap

wacht tot je ochtend zacht en zilver overeind komt
ik hoor het ze zeggen onder mijn open raam
het maakt geen zin om langer te blijven liggen

een achterbuur zwoegt al vroeg voor zijn brood
huwt zijn bruid nog eens met boeket en al
tilt hij haar in de poëzie van de straat

draadloos verkeer veert uit slaapstand op

want om woorden staan ze niet verlegen
ze komen vers van het vat getapt de terrassen op
dobberen in rondvaartboten om de tafels

slaan ons met voorjaarsklanken op de schouders
om te klinken op wat het brengt
want ik denk dat ‘m er klaar voor is bezorgt de ober

zoek ik in mijn jaszak naar mijn schrijfboekje
broeit in hun leren tas het geheim van de taal
elke gids wijst mij fijnzinnig terecht

zoals er verschil is in woord in letter
is er verschil in ons