het leven is grauwzaam – eelke van es

Om mijzelf wat op te beuren
bedenk ik mij wat ik allemaal
beter kan dan een ander, dan
trekt de dag weg uit de huilende straten.

Zo zet een zeker evenwicht zich in.
Ik ben gevangen achter helder glas.
De bewaking loopt weg naar een lagere
plaats, en wij eindigen op een eiland.

Wie tikt er nu weer op mijn wangen
van porselein? Ik hef een gezwollen
vuist naar het water, de zee die aan-
rolt over land, overmoedig als een veilig kind,
stompzinnig en speels als een jonge hond.

In mijn jaszakken waaiert de verf van gisteren:
grijs met glans en bijdehand.

Ik ben ter goedkeuring voorgelegd
aan de slagers in de straat.

(Of: Sorteer mijn dagen maar op kleur
als U dat zo goed schijnt te kunnen)

Laat een antwoord achter aan Erica Eijberts (Ambrosia, Arielle) Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Recente bijdragen

Recente reacties

Cookies?
Cookies = OK