Voor de helse glasstengelende blikken is dit gemaakt.
Voor de lichten die nooit branden zullen en de aarde die nooit rijpen zal.
Branden zal jij.

Voor alle geobjecteerde individuen.
Voor de liederen die nooit gezongen zullen worden, en de keren dat jij tranen in iemands ogen bezorgde.
Voor de liefde die mensen horen te voelen.

Want als glasvezelkabels liggen we allemaal onder de grond,
Wachtend tot iets moois ons halen komt,
Kijkend naar wapperende vlaggen in de wind misschien,
Die iets van feeststemming aan moeten duiden,
Maar noch de feesttemming, noch het gejubel is aanwezig.

God mag weten wat hij met je doet.
Maar ik, Jezus. Ik heb mijn portie wel gehad.