Zijn steunende glimlach verdwijnt
achter een gordijn van verdriet.
Hij ziet dat zijn termijn is verstreken
maar hem zien gaan kun jij niet.
Zijn bijna laatste en ijle woorden
hunkeren naar iets ver en wijd
maar jij begrijpt toch niet wat het is
te verdwijnen in een plooi van de tijd.
Dit afscheid doet zo’n knagende pijn;
de wonde van gemis is nu reeds gespit.
Er bestaan geen lieve woorden voor
het grijnzen van de dood zijn gebit.
Zijn wijsheid verdwijnt, misschien
rest er hem nog éénmaal dag.
Slechts zijn grijs haar blijft over
en jij die niets meer vragen mag.
Touche!