In het bushokje wacht je me op
paarse sleehakken een groene panty
en je benen in spreidstand als je zegt
‘Ik maak met mijn fruitdrank je morgen’
aardbei kiwi banaan en granen
en extra vitaminen je blonde krullen los
geschud om tong en trek te stimuleren
hoe camp kun je het maken
uitdagend het pak in één hand
zo aan je volle lippen
dit is liefde die naam mag hebben
laat ik je ina noemen als dat van je mag
de reiziger zoekt beschutting tegen zijn winter
wentelt zich in verse sneeuw de wil
om het zuiver en onbevlekt te houden
zo gezond als ik leef
gevallen voor de spanning
de knopen op je gehaakte vest
Het valt vandaag de dag warempel nog niet mee de dag te beginnen. Is het niet het ontwaken zelf dat ons steeds meer tegen de borst stuit vanwege de wetenschap dat dit nog zo door moet gaan tot het 67e levensjaar, dan is het wel de innerlijke mens in ons die zich verzet tegen de vrij verkrijbare vloeivoeding die eigenlijk per infuus zou moeten worden ingebracht. Dat er toch nog vrouwen zijn, vrouwen met een schoonheid die een honingbij tot waanzin brengt, die zich laven aan deze experimenten der pseudo voedingswetenschap maakt het leven niet draaglijker. Daar toch een gedicht van maken is een klus waarvoor ik ook na een bezoek aan de plaatselijke bouwmarkt, zou terug deinzen. Hulde!