geweten – jan bontje
woorden ontkiemen
als zatte zilte zoete zotte zaden
door een eonenoude drang
die ook hersencellen voortbracht
achteruitbracht
maar niet op Mars
(al zou dat moeten moeten en moeten mogen
nu het alfabet van Eos bijna compleet is
in oneindig veel varianten)
de rivier van Herakleitos vloeitstroomt naar haar bron
bereikt bestrijkt bevloeit omspoelt overstroomt
ongekende hoogten dieper dan de Filipijnse trog
Mohammed en Ali-bi-seksueel
dragen strooien hoeden
de laatste modus vivendi
vereist dat iedereen zich onthoudt
van uitlatingen en gedragingen
die anderen het recht ontzeggen ontnemen
te zijn zoals ze anders zijn
intussen bloeien
de seringen
laat de Amanogawa inclusief hemelnajagende slak
zich niet onbetuigd
: strooit sterren
over het zwartegatengevulde tapijt van het universum
aangevreten door wormgaten
helverlichte winkelcentra
die in elke stad
het laatste restje
authenticiteit
epidemisch verzieken
dan draai ik me om
en zeg de cipiers van jouw geweten gedag
Volgens mij stroomt dit dan weer over. De eonen laten mij koud. Maar niettemin: ook in dit gedicht zit in ieder geval durf. Maar “zatte zilte zoete zotte zaden”,n nee. Sorry. Daar ontspoort het in mijn ogen al.