Er is een huis
in  mijn huis zijn kamers; ik noem ze
slaapkamer, badkamer, studeerkamer annex atelier.
Ik had ze ook kunnen noemen:
gevangenis, tempel kleedkamer, dat doe ik niet.
Maar als niemand kijkt trekken zij hun kleren uit en fluisteren in trance:

Gevangenis, tempel, kleedkamer
Gevangenis, tempel, kleedkamer
Gevangenis, tempel, kleedkamer

Er is een vrouw
in de vrouw zijn kamers; ik noem ze
slaapkamer, zitkamer, kantoor annex atelier, kinderkamer, rusthuis.
Ik had ze ook anders kunnen noemen;
gevangenis, tempel kleedkamer,
dat doe ik niet, dat vindt de vrouw niet fijn.
Maar ‘s nachts als niemand kijkt trekken zij
hun kleren uit en dansen vreemde dansen.

Meisje, vrouw, grootmoeder,
priesteres, hoer, heks,
schrijfster, politica èn moeder,
allen lopen zij ’s nachts naakt rond en krakelen hand in hand:

GEVANGENIS, TEMPEL, KLEEDKAMER!
GEVANGENIS, TEMPEL, KLEEDKAMER!
GEVANGENIS, TEMPEL, KLEEDKAMER!

Er is een man
in deze man zijn kamers;
ik noem ze niet ik bekijk ze,
ik behoor hier niet en ruik hier niet.
Dit zijn gebieden waar zintuigen met hun kettingen tegen de muren slaan.
In elke kamer zal er één traan vloeien en soms een lach,
maar eerst moet dat achterlijke interieur uit de kamers gesloopt;
de deuren zal ik omhakken als jonge bomen en de retro bloemetjestafelkleedjes zal ik met mijn tanden uiteenrijgen.
De rotte tanden van de oude heks zullen getrokken en de mondhygiëniste, zij zal haar omtoveren.
De moestuin zoals die van de ouders en de grootouders zal omver gewoeld
aangezien ik mezelf niet gevonden heb ik in de courgette of in de aardbei.
In dit huis zal ik de deuren open laten staan totdat de regen, de vogels,
de wind, de muren zacht hebben gemaakt met mos en
schuwe reeën er zich op hun gemak voelen.
Ook zullen kudden wilde dieren hier drenken en nomaden ja ook zij.
Maar een geweten gedachte, transparant als atoomlicht zal hier
niet langer rusten.