De buurman zet een bord in de tuin,
van veraf staan zijn eigendommen te koop,
van dichtbij lees ik:
Stilte, auto aan het wassen.
Maar geen auto te bekennen natuurlijk,
die is gisteren naar de haven gebracht.
Ik zie de buurman nog lopen met de haren
verward, schokschouderend
in zijn stijve zwarte jas.
 
Vandaag staat hij op wacht bij zijn huis.
Hij wijst nauwkeurig op zichzelf,
zijn buik glinstert waterig
onder zijn hemd. Alles te koop,
brult hij gemeend. Wij zijn onszelf allang
ontgroeid, de muren staan op springen.
Wat moet ik nog beginnen deze tijd?
Ik ben schoon en gezegend, redenen
genoeg om hier niet langer te blijven.
Het praten is mij in de jaren wel vergaan.
 
Ik tuur naar zijn bord, loer hem welkomend aan,
hij is goed te verstaan.